او، اویی که هر شب صدای نجوایش را می شنوم و جوابش می گویم ...
در من مدام زبانه می کشد نام تو ...
سرد و گرم می شوم ...
می ایستم ... می خندم ... اشک می ریزم ...
ساعت ها خیره به جایی دور،
با سرانگشتانم می شمارمت،-
یک، دو، سه ...
یکی مانده به دیدار،
محو می شوی
و من این گونه تکرار می شوم ...
۸ نظر:
این زبانه های مدام نام تو...
این خیره گی چشمان من...
این شمارش دمادم سرانگشتانم...
این اشک های گرم...
تکرار بهانه ی ماندن توست در یکی مانده به وعده ی آخرین دیدار...
می ایستم... می خندم... اشک می ریزم...
و تو در تکرار مبهوت ماندنم محو می شوی...
و من اینگونه تو را به تماشا می نشینم...
.
.
.
سلام بارانم
و من این تکرار بی فرجام را در تک تک یاخته هایم حس می کنم و هر آن لبریز می شوم از آن همه بی تو بودن...
باران مهربان
نوشته هایت عجیب به دلم می نشیند
در حسرت این دیدارهای موهوم سرگردانم و آیا باید؟
سلام مهربانم... زیبا بود...
سلام باران بزرگوار و نجیب
شب بخیر
ممنونم که اومدی و منو خواندی. درود بر شما
شعر زیباتون را خوندم. احسنت.
مهربان این تکرار زیباترین تکرارهاست که ققنوس وار عاشق را میسوزاند و از شعله هایش تولدی دیگر را به نظاره می نشیند
معلم تنها
عجب متن مدرني بود ها!!!
به دلمان نشست كوتاه و خلاصه كلي حرف ميزني براي آدم !
من هم به روزم
سلام
دوست ناپيداي من
طبق معمول قلمت شيواست و نوشته هايت دوست داشتني
موفق باشيد
نمی دانم کجا خوانده ام بر آب،
که هر چه بنویسی آب -
باران نخواهد بارید!
.
.
.
حالا من هی می ایستم و می خندم و اشک می ریزم!
.
.
.
سلام بارانم
تو تمام ترانه هایی را به یاد می آوری
که از طعم تشنگی
چشم به راه باران اند
اما باز از باران سخن نخواهی گفت .
.
.
.
به دیدارم بیا که دلم قرار ندارد!
ارسال یک نظر