اشاره خاموش

آن همه آشنای غریبه با من،

که از خواب اردیبهشتم گذشتند و بازنیامدند، هیچ

حتی آن قاصدک بی نام ِ لبریز از نشانه های زیستن هم، هیچ ...

روح بی قرار آن کوچۀ خاموش حرف های مانده در گلو،-

که از پس اشتیاق ِ گفتن، می سوخت و سکوت می نوشید،

در ازدحام کدام خیانت، به کابوس گریه نشسته است؟! ...

این عذاب کهنۀ ساکت،

دست از سرم نمی دارد

و اقرار آن غروب همیشۀ اردیبهشت،

دست از دلم ...

درد می کند!!

نامم، روحم، قلبم،

تمام آنچه هستم، درد می کند ...

.

تو بگو

تا چند باید از پس این نوشته ها گریه سر کنم؟! ...

کسی نیست بیاید و بگوید: بس است به خدا ...

پ.ن:

اندوهت را تاب نمی آورم مهربان

گریه هایت را قرار نمی گیرم، عزیز دل

حرف هایم را می شناسی

حالم را نه مگر؟!! ...