برگ آلود

بوی خون می داد،
آن گلوی بریده ای که از عبور مرگ،
می رُست.
آن نگاه منتظر به آفتاب و آب،
آن دلی که به برگ آغشته بود،
بوی خون می داد.

این روزها،
سهراب که می خوانم،
عطر اردیبهشت می آید و،
در کوچه ها
ندای لبخند خدا می پیچد.

آی سیلاب!
با توام
کوله بردار و جاری شو
چه گنداب ها که نباید بشویی
چه اندوه ها که نباید ببلعی

حالا چه وقت دانه کردن انار و،
خوشه کردن گندم های نارسیده است؟!
دل هایی که آغشته به برگ،-
قد کشیده اند،
بوی خون می دهند
.
باریدن باید گرفت ...