همه کس

بالای تابوتت ایستاده بودم و به چهرۀ آرام و دوست داشتنی ات، نگاه می کردم. مثل همیشه مهربان و صبور. آثار شکستگی و کبودی روی پیشانی و گونه ات مشخص بود و به شدت آزارم می داد. ادوین وارد اتاق شد و چیزی گفت. صدایش نامفهوم بود. همه چیز در آن فضا نامفهوم و معلق بود بجز تو. چقدر از آن خاک سرد و مرطوبی که می خواست تو را ببلعد، بیزار و مشمئز بودم. آهسته شانه ام را نوازش کرد و گفت: "فقط چند دقیقۀ دیگر، همه بیرون منتظرت هستند". کسی چه می دانست که تاب آوردن آن دقایق چگونه از روح و جان من می کاهد. سرم را به نشانۀ "نه" تکان دادم و قدم به قدم از تابوتت فاصله گرفتم.

چقدر طول کشیده بود تا به آن گورستان سرد برسیم؟! یادم نیست. می خواستم تنها باشم. می خواستم با تو تا ابد تنها باشم. ولی نمی شد. آن خاک گرسنۀ وقیح تو را می خواست و من باید می سپردمت به رفتن.

و تو به همین سادگی می رفتی و کاری از من برنمی آمد بجز خداحافظی.

.

حالا دیگر تحمل آن شهر غریب و سرد بدون تو ممکن نبود. از آن همه عشق و شیطنت و لبخند، تنها خانه ای مانده بود که بوی غربت می داد، لباسهایی که بوی دلتنگی داشت و شمعهایی که دیگر خانۀ دوست داشتنیمان را روشن نمی کرد. راستی آن راه پله های چوبی را خاطرت هست؟! آن روز بارانی وحشتناک منچستر را چطور؟! آن بی خوابی ها و ترس ها را؟! ترس از رفتن و نبودن من!! ولی من که خیال رفتنم نبود بدون تو. یادت هست چگونه برای گریه ها و کابوس های شبانه ات مرهم شدم؟ یادت هست چند بار با صدای من خوابیدی و برخاستی؟ درخت کریسمس سال 2005 را چطور؟! آن حلقۀ ساخته شده از بوردای جواهرات لندن را چطور؟ آن بوسه های داغ را؟ راستی می دانی دیگر کسی مثل تو دستهایم را نخواهد بوسید؟!

لعنتی!! نمی بینی آن روزها و آرزوها چقدر دور و بعید شده اند بدون تو؟! نمی بینی تا چه اندازه این خاک مرطوب و بیگانه، بدون حضورت بی اعتبار است؟!

ادوین تنها کسی ست که می ماند و تا صبح پا به پای من بیدار می نشیند.

.

نمی دانم چند روز از رفتنت می گذرد. کرخت و بی حس شده ام. با ادوین برمی گردم لندن که قسمتی از وسایلم را جمع کنم. این خانه هم بدون حضورت بی روح است. حتی مه آلودگی دلگیر لندن هم بدون مهربانی های تو، بدجور خفه کننده شده است. انگار در هیچ شهری بدون تو نمی توانم آرام و قرار بگیرم. خودم را روبروی کلیسای باستانی مارگارت پیدا می کنم. من و تو خاطره های زیادی از این کلیسا داریم. یادت هست؟!

.

قرار بود بهار آینده بیایم و همیشه با تو بمانم. می گفتی سوئد برای اقامتمان خیلی سرد است!! ولی زندگی مشترکمان حتی تا بهار دوام نیاورد. حالا پای آمدنم که نه، پایۀ ماندنم شکسته است. حالا من ماندم و این همه بی تابی و دلتنگی.

ادوین اصرار می کند به ماندنم. ولی من دیگر نه می توانم در منچستر بمانم و نه در لندن. به ناچار شکسته و خسته برمی گردم. حالا در آن خاک مرطوب سرد و چسبنده، آغوش گرم کسی به رویم باز نیست که بدانم دوستم می دارد و چشم به راهم نشسته است ...

کسی منتظرم نخواهد بود ... هیچ کس ...